Met name de eerste aanblik roept wellicht een triest gevoel op.
De nasleep van een woningbrand, de schade, het verlies en de toestand waarin mensen achterblijven.
Misschien zelfs wel goed om toch nog even een momentje na te denken over wat je allemaal kan doen om zoiets vervelends te voorkomen.
Maar anderzijds een fascinerend fraaie maquette, of diorama, zo je wilt. Zodoende dat we in deze showcase graag even stilstaan bij de hoge detailgraad en de daarmee gemoeide vindingrijkheid van Remko Strom.
Dat het onderwerp een woningbrand in een rijtjeswoning is, zal niet zijn ontgaan. Maar wat ons meteen opvalt is dat Remko heel wat heeft moeten doen en laten om dat zo realistisch neer te zetten. Neem het gat in het dak. Dat leveren we van Markenburg uiteraard niet zo aan in een standaard rijtje Oranjelaan woningen. Maar dat geld ook voor het dakbeschot, tengels, panlatten en het deel van de rookgasafvoer/schoorsteen dat vanaf de zoldervloer tot net onder het dak is gesitueerd. De haaks op elkaar liggende tengels en panlatten, en zelfs de logische plaatsing van de gordingen en nok, die door hun forse omvang wel verkoold maar niet helemaal opgebrand zijn, geven te kennen dat er zorgvuldig is nagedacht over wat er precies is uitgebeeld.
Dat oog voor vindingrijke detaillering zien we vaker terug. Want hoewel je zou kunnen zeggen dat iedereen een Markenburg bouwpakket kan aanschaffen en daarbij met een beetje moeite een openstaand raam kan nabootsen, zien wij dat idee vrij zelden in de uitgevoerde bouwopgaven terugkomen. In dit diorama lijkt bijna alles dat redelijkerwijs open had moeten kunnen staan open te staan. Begrijpelijk want de rooklucht die je al bijna kan ruiken als je naar de foto’s kijkt moet wel uit de naastgelegen woningen geventileerd worden. Door intense hitte gesprongen glas en een ongelukkige parasol die net te dicht bij stond zijn eveneens realistisch nagebootst.
De spuitgasten zijn alweer vertrokken op één rood busje na. Goede kans dat er nog onderzoek gedaan wordt naar de oorzaak van de brand, want tjah, dat willen met name de mensen van verzekering toch graag weten. De mogelijke oorzaak van de brand lijkt ook het laatste handjevol nieuwsgierigen te bezigen, die zich nog ophouden nabij de linten en dranghekken. Of zien zij wel het TBO personeel (Team Brand Onderzoek) door de woning lopen?
Desalniettemin is het best druk in de straat. Een pizza lijkt te worden bezorgd, althans bijna, wanneer de scootermobilist niet te fors over de drempel heen stuitert. En in de speeltuin is het alweer terug naar de orde van de dag. De containers, aan de blauwe kleur af te leiden papier containers, staan aan de straat alsof er überhaupt niks gebeurd is.
Maar ook zo snel en onaangekondigd kan het noodlot soms toeslaan.
Het is slim hoe de achtertuinen veel groter lijken dan ze feitelijk zijn, door ze van het diorama af te laten lopen. Dat geeft tevens het gevoel dat de wereld niet ophoud bij de rand van de diorama. Iets dat nog sterker in het voordeel benut kan worden als de compositie net niet parallel aan de randen van de diorama liggen. Met andere woorden wanneer de hele rij woningen en alles er omheen een paar graden gedraaid zou hebben gelegen.
De inrichting van de openbare ruimte en de detaillering in de bestrating in het bijzonder zijn ook erg fraai. Het openbaar trottoir aan de voorkant van de woningen is wat aan de smalle kant. Dat is voor dergelijke jaren ’60 buurten doorgaans 5 tot 8 tegels breed, wat neerkomt op 1,5 tot 2,4 meter. In de diorama tellen we een trottoir van 3 tegels, wat op 0.9 meter neerkomt. Maar dat is met recht muggenzifterij te noemen van bouwkundige en stedenbouwkundige die misschien zelf ook maar al te graag een keer een mooie diorama willen bouwen.
Kortom een mooie diorama, zelfs met vooruitziende blik voorzien van een keurige zelfgebouwde stofkap. Iets dat ondanks de triestige scene vrolijk stemt.