Achtergrondinformatie:
Zodra reizigers van de trein gebruik konden maken, werden loketten voor de kaartverkoop opgericht. Loketten bevinden zich vrijwel altijd in het hoofdgebouw van het station en dan bij voorkeur ook nog in de centrale hal, of daarbij in de buurt. De stations die gebouwd zijn tussen omstreeks 1900 en 1940, kende in het bijzonder een zekere grandeur. Van de loketten in deze gebouwen werd verwacht dat ze een zelfde weelderige uitstraling hadden. Grote stations hadden meerdere loketten kleine stations hadden er vaak maar één. Niet alle loketten hebben de tand des tijds overleeft. Soms zijn de gehele stationsgebouwen verdwenen, maar in nog meer gevallen staan de gebouwen er nog wel, maar zijn de loketten toch vervangen voor modernere versies of de hedendaagse ticketautomaten en OV chipkaart paaltjes.
Bouwkundige details:
De generatie loketten van omstreeks 1900 tot 1940 werden veelal van hout gemaakt, waarbij het vakmanschap er doorgaans goed vanaf te zien was. Keurig gedetailleerde hokjes, vaak voorzien van facetglas en andere sierlijkheden, moesten de reiziger direct het gevoel geven van luxe en specialiteit. De handelingen die bij de kaartverkoop kwamen kijken duurden doorgaans kort, waardoor besloten werd om zowel de reiziger als het personeel in de hokjes te laten staan. Afhankelijk van de gebouwindeling waren er houten banken, soms in aparte wachtruimtes maar in ieder geval nabij, zodat de reiziger na het kopen van het plaatsbewijs binnen kon wachten op de trein. Geïnspireerd op de gebouwstijl werd gekozen voor donker gebeitst hout of licht gebeitst hout voor het gehele meubilair, inclusief de loketten. Gekleurd hout kwam zelden voor.
